آب آشامیدنی
آب آشامیدنی
آب قابل شرب، آبی ست با کیفیت بالا به طوری که بتوان آن را بدون آن که عوارض فوری یا طولانی مدت به همراه داشته باشد، مصرف کرد. در بیشتر کشورهای توسعه یافته، آبی که در قسمت های مسکونی، تجاری وصنعتی به کار گرفته می شود، همگی آب آشامیدنی استاندارد می باشد حتی اگر تنها سهم بسیار کوچکی از آن در تهیه غذا مورد استفاده قرار گیرد.
در بخش های وسیعی ازجهان، انسان ها دسترسی کمی به آب قابل شرب داشته و از منابعی استفاده می کنند که آب آن آلوده به ویروس ها و باکتری های بیماری زا و مسری ، یا دارای سطح غیرقابل قبولی از جامدات معلق یا مواد شیمیایی محلول در آب، می باشند.چنین آبی قابل شرب نیست و استفاده از آن در تهیه غذا منجر به بیماری های حاد و مزمن شده و حتی یکی از دلایل اصلی مرگ در بسیاری از کشورها می باشد.
به طور معمول شبکه های تاًمین آب، آبی قابل شرب تحویلِِِِ افراد می دهند چه برای نوشیدن، شستشو یا آبیاری مزارع. یکی از مثال هایی که این موضوع را نقض می کند، بخش شهری چین است جایی که آب قابل شرب را می توان به اختیار افراد، با یک شیر آب مجزا به آنها تحویل داد.
کلیات:
به عنوان عنصری ضروری برای بقای تمام موجودات، آب همیشه یک نوشیدنی مهم و زندگی بخش برای تمامی بشربوده است. به استثنای چربی، آب تقریباً 70 درصد بدن انسان را تشکیل می دهد. آب، جزء بسیار مهمی در پروسه ساخت و ساز بدن بوده و به عنوان حلال برای املاح بدن عمل می کند. منابع علمی سلامت، از سالها قبل تاکنون، حداقل هشت لیوان آب در هر روز(89/1 لیتر) را پیشنهاد کرده اند و انجمن غذایی انگلیس* نیز 8/1 لیتر را توصیه کرده و سازمان حفاظت محیط زیست امریکا* 2 لیتر آب ( به طور میانگین در روز) را برای بزرگسالان تعیین کرده است.
آب چشمه، یکی از منابع طبیعی که بسیاری از بطری های آب از آن پر می شود، به طور کلی آکنده از مواد معدنی می باشد. آب لوله کشی، که در کشورهای توسعه یافته توسط سیستم های داخلی آب تحویل می گردد، به آبی اشاره دارد که از طریق لوله کشی و شیر آب به منازل راه می یابد. تمامی این آب ها که برای نوشیدن متداول است، معمولاً از طریق فیلترهایی تصفیه می شوند.